Χωρίς νόημα

"You may not believe it, but there are people who go through life with very little friction or distress. They dress well, eat well, sleep well. They are contented with their family life. They have moments of grief but all in all they are undisturbed and often feel very good. And when they die it is an easy death, usually in their sleep. I am not one of them. Oh no, I am not one of them, i am not even near to being one of them. They are THERE and I am HERE".

(The Aliens by Charles Bukowski)

Ένα άρθρο που δεν μπορώ να γράψω αγγλικά, όχι από έλλειψη λεξιλογίου αλλά ίσως διαβάζοντας το Oxford Book of Gothic Tales ντράπηκα (λίγο) για τη χρήση της γλώσσας.

Όχι ότι δεν είχα ξαναδιαβάσει Πόε.....αλλά ίσως η περίοδος και ίσως και οι καταστάσεις ορισμένες φορές σε οδηγούν να κατανοήσεις νοήματα και εικόνες που πριν είχαν περάσει χωρίς τόσο πολύ 'γκρατζούνισμα'.

Περνάω μία 'γκρίζα ζώνη' .Όχι μαύρη σίγουρα όχι άσπρη αλλά γκρίζα.....όπου το παρελθόν έχει όλα τα χρώματα της εκάστοτε εποχής με τις ψηλότερες RGB τιμές να είναι σαφώς λιγότερες από τις χαμηλότερες....

Μιλάω, αντιδρώ και όμως είμαι μέσα σε μία γυάλινη ημιδιάφανη γυάλα.....μπορώ και βλέπω αλλά όχι καθαρα και κάθε επαφή είναι διαμέσω και όχι απευθείας.

Όλοι θα ήθελαν να αλλάξουν κομμάτια από το παρελθόν τους διαφορετικές επιλογές κτλ κτλ.....και ναι ξέρω ότι δεν μπορείς δεν γίνεται κτλ κτλ αλλά και πάλι το θέλεις desperately.

Και αμέσως μετά σκέφτεσαι ότι όχι δεν θα ήθελες να το αλλάξεις γιατί τότε δε θα ήσουν εδώ δεν θα ήξερες κτλ κτλ (και πάλι)

Τόσοι διαφορετικοί δρόμοι που θα μπορούσαν να είχαν προηγηθεί, τόσοι άνθρωποι περπατούν αυτούς τους δρόμους αλλά όχι εγώ......

Και είναι χαρούμενα (σε πρώτη εντύπωση) τα χρώματα αυτών των δρόμων, τα βαμμένα με άσπρο παραθυρόφυλλα, τα καθαρά κλινοσκεπάσματα, τα λουστραρισμένα πατώματα, τα παιδιά με τα καινούρια παπουτσάκια για μένα?

Ήταν ποτέ για μένα?

΄Ηταν ποτε για μένα ο δρόμος με τα πεντακάθαρα πεζοδρόμια, χωρίς διασταυρώσεις, με πολλά φανάρια και χωρίς sideways (δεν γλυτώνω που και που και το αγγλικό)?

Και αν ήταν για μένα τότε γιατί πάντα μα πάντα έστω και την τελευταία στιγμή εξαφανιζόμουν, πηδούσα τους φράχτες και τα πεζοδρόμια για να βρεθώ σε ένα απάτητο μονοπάτι?

Πολλές εικόνες έχω στο μυαλό μου αλλά οι άνθρωποι που είναι σε πολλές από αυτές είναι τόσο μακρυά στο παρελθόν που μοιάζουν με οράματα.

Θυμάμαι τον ήλιο πως φαινόταν μέσα από ένα ποτήρι γλυκό νέκταρ Σάμου, θυμάμαι το Μυλοπόταμο, θυμάμαι το εκκλησάκι που και Εκείνος (ο Εκείνος) το έχει ξεχάσει , θυμάμαι τον ιδρώτα να χύνεται στην πλάτη μου τις 40 μέρες πριν το 1ο dan, θυμάμαι τον πόνο στα γόνατά μου, θυμάμαι τον πόνο στην ψυχή μου τόσες και τόσες φορές, θυμάμαι τα βεγγαλικά στη Βιέννη, θυμάμαι την όαση στη Ντουζ, θυμάμαι τον ήλιο στα μάτια μου και το χέρι του παππού στο δικό μου, θυμάμαι τη μαμά μου όταν μου έδωσε τον Ιωνάθαν, θυμάμαι αστροφώτιστες νύχτες στη Ρόδο, θυμάμαι την περίοδο της μεγάλης σκοτεινιάς (αλλά ίσως και να έχω ξεχάσει ευτυχώς αρκετά από αυτήν)...

Θυμάμαι θυμάμαι και όλο αυτό το μπουρδούκλωμα των αναμνήσεων με κουράζει, ξέρω ότι είμαι εγώ αλλά θέλω καινούριες και αυτός ο μεγάλος Εχθρός (όπως λέει και ο Rodrigo Usher) με εμποδίζει από αυτές.

Πράγματα που για άλλους ή ακόμα και για μένα την ίδια στο παρελθόν είχαν τόση σημασία τώρα έχουν χάσει την αίγλη και την ίδια την αξία τους μέσα στο Εγώ μου. Η ανόητη ίσως φύση μου απαξιεί να ασχοληθεί πλέον.

Ονειρεύομαι και τα περισσότερα είναι εφιάλτες αλλά είναι και μερικά που είναι όμορφα και φωτεινά όνειρα...κολύμπησα με τα δελφίνια και πέταξα με τους χρυσαετούς.....είδα τις ακτίνες του ήλιου στο βυθό των παιδικών μου χρόνων και παραδόξως ήταν μια όμορφη στιγμή για μένα.

Εκείνο το παιδί και εγώ έχουμε χάσει πλέον την επαφή μας με όλους τους άλλους εαυτούς που έχουν υπάρξει και είμαστε μόνο εγώ και εκείνη.

Σα να βρίσκεσαι στο σιδηροδρομικό σταθμό και να περνούν τα τρένα για κάθε δυνατό προοορισμό εκτός από εκείνον που θέλεις (λες και ξέρεις ποιόν θέλεις) και εσύ κάθεσαι στο παγκάκι (του σταθμού στο Aranjuez παρακαλώ) με το Ipod και περιμένεις.

Αλλά στην πραγματικότητα είσαι στην πολυεθνική, με όλα τα projects και τα deadlines, και τα meetings και όλα όσα για σένα είναι ανούσια (εκτός από την ίδια την πληροφορία η οποία και σου δίνει κάποιο νόημα γιατί με κάποιο απόμακρο τρόπο διευκολύνεις τη ροή της και τη διαθεσιμότητά της καθιστώντας τη σημαντική ) αλλά ψάχνεις και ψάχνεις και δεν βρίσκεις ...το Avalon.

Ακούω το Rivers of Belief και ο στίχος take me back to the rivers of belief με πληγώνει όχι μόνο γιατί δεν είχα ποτέ τέτοια αλλά και γιατί ποτέ δεν πρόκειται να έχω.

Γελάω και το γέλιο φτάνει στα μάτια μου αλλά όχι συχνά και στην ψυχή μου....είμαι καλή ψεύτρα ή θέλω πολύ να πιστεψω? The choice is yours...

Vincero από τη Nessun Dorma, θα νικήσω. Never say die που θα έλεγε και ο Rick.....

Αυτοί είναι εκεί και εγώ είμαι Εδώ, σε αυτό το Εδώ το τόσο προσωπικό και το τόσο επώδυνο αλλά και τόσο αναπόφευκτο.

"To be nobody but yourself in a world which is doing its best, night and day, to turn you into everybody else means to fight the hardest battle which any human being can fight; and never stop fighting."

Δεν θα αρχίσω να μονολογώ τώρα ότι είναι δύσκολο κτλ κτλ φυσικά και είναι δύσκολο είναι ότι πιο δύσκολο αλλά και ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ για κάποιους.

Πες μου να διαλέξω μια στιγμή την καλύτερη και τη χειρότερη, δεν μπορώ αλλά οι επιλογές για την πρώτη είναι τόσο μα τόσο λιγότερες από ότι για τη δεύτερη.

Φλυαρώ. Και έχω το copyright της φράσης 'μη φλυαρείς'.

Αλλά κουράστηκα να μη μιλάω. Αλλά και οι λέξεις που έχω τη δυνατότητα να πω στο γενικότερο ακροατήριο είναι περιορισμένες...για τον καιρό και την υγεία τον άλλων, the rain in spain κτλ κτλ.....

Με ρωτάς τι έχω αλλά πως να σου απαντήσω? Πονάω για αυτό που δεν ξέρω, για αυτό που επιθυμώ με πάθος αλλά δεν το γνωρίζω , για το νόημα που με πληγώνει με την απρόσιτη φύση του....για τη μοναξιά μέσα σε τόσους ανθρώπους, για τη σκληρότητα αλλά και την απεγνωσμένη προσπάθεια της ζωής να επιβιώσει......

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα άστρα ..... γιατί χωρίς αυτά τα μάτια μου θα έβλεπαν μόνο την ημιδιάφανη γυάλα...........αλλα το δικό τους φως τη διαπερνά.....

Έχω αρκετό χρόνο για το δικό μου στίχο κ.Whitman? Θα τον βρω? Θα είμαι κι εγώ απλά μια εικόνα που έσβησε το κύμα? Ακόμα και αν είναι να γίνει έτσι θα είμαι μία πολύ πολύπλοκη και πολυδιάστατη εικόνα που το κύμα θα διστάσει για μερικά nanoseconds πριν τη σβήσει....και ίσως μερικά μόριά της να παραμείνουν στην απεραντοσύνη αυτής της 'θάλασσας' για όποιον θέλει να ακούσει ή να δει......

Virgin Islands, Eric Serra (αυτά τα κύματα) :)