Nicole Kidman, Coco Chanel & Virginia Woolf - Class

Nicole Kidman, Baz Lurhman, Annie Leibovitz, Stephen Daldry and Chanel......

Class is not an acquired taste, class is something you are born with and carry with you either in the gutter or the greatest of halls. Class is reflected in the eyes of the beholder......

As the great Coco Chanel once said :

'I love luxury. And luxury lies not in richness and ornateness but in the absence of vulgarity. Vulgarity is the ugliest word in our language. I stay in the game to fight it.'

And the the one that displays such with the out most clarity, Nicole Kidman in my -ever so favorite- movie The Hours as well as Moulin Rouge as well as Chanel No.5 ad movie.

'Virginia Woolf: Dear Leonard, To look life in the face, always, to look life in the face, and to know it for what it is. At last to know it, to love it, for what it is, and then, to put it away. Leonard, always the years between us, always the years, always the love, always... the hours...'

'Richard Brown: Ah, Mrs. Dalloway... always giving parties to cover the silence. '

'Virginia Woolf: Someone has to die Leonard, in order that the rest of us should value life more. '

'Virginia Woolf: I'm dying in this town.
Leonard Woolf: If you were thinking clearly, Virginia, you would recall it was London that brought you low.
Virginia Woolf: If I were thinking clearly? If I were thinking clearly?
Leonard Woolf: We brought you to Richmond to give you peace.
Virginia Woolf: If I were thinking clearly, Leonard, I would tell you that I wrestle alone in the dark, in the deep dark, and that only I can know. Only I can understand my condition. You live with the threat, you tell me you live with the threat of my extinction. Leonard, I live with it too.'

First dates....

"Most people think courage is the absence of fear. The absence of fear is not courage; the absence of fear is some kind of brain damage. Courage is the capacity to go ahead in spite of fear"

M. SCOTT PECK, Further Along the Road Less Traveled

I got this book in the most extraordinary of ways from a man with whom, to my astonishment, I had the best ever first date of my life, at an age where I could not recognize it for what it was.....but I did feel it and it was so intense that it stuck with me ever since, hiding and undermining every other first date (or name any number) I had ever since.

The Road Less Travelled books helped me along the way a long time ago and have done it occasionally since.....and whenever I look at that third book I always think of that man and how that book came along my way. Serendipity. A truly unrecognized and irrational but true force of nature to me. I should have known, we shared our first name (well middle name for me.......)

I never thought that this man and that night would be the criterion of all first dates that were to come since......

I'll find my way home

Χωρίς νόημα

"You may not believe it, but there are people who go through life with very little friction or distress. They dress well, eat well, sleep well. They are contented with their family life. They have moments of grief but all in all they are undisturbed and often feel very good. And when they die it is an easy death, usually in their sleep. I am not one of them. Oh no, I am not one of them, i am not even near to being one of them. They are THERE and I am HERE".

(The Aliens by Charles Bukowski)

Ένα άρθρο που δεν μπορώ να γράψω αγγλικά, όχι από έλλειψη λεξιλογίου αλλά ίσως διαβάζοντας το Oxford Book of Gothic Tales ντράπηκα (λίγο) για τη χρήση της γλώσσας.

Όχι ότι δεν είχα ξαναδιαβάσει Πόε.....αλλά ίσως η περίοδος και ίσως και οι καταστάσεις ορισμένες φορές σε οδηγούν να κατανοήσεις νοήματα και εικόνες που πριν είχαν περάσει χωρίς τόσο πολύ 'γκρατζούνισμα'.

Περνάω μία 'γκρίζα ζώνη' .Όχι μαύρη σίγουρα όχι άσπρη αλλά γκρίζα.....όπου το παρελθόν έχει όλα τα χρώματα της εκάστοτε εποχής με τις ψηλότερες RGB τιμές να είναι σαφώς λιγότερες από τις χαμηλότερες....

Μιλάω, αντιδρώ και όμως είμαι μέσα σε μία γυάλινη ημιδιάφανη γυάλα.....μπορώ και βλέπω αλλά όχι καθαρα και κάθε επαφή είναι διαμέσω και όχι απευθείας.

Όλοι θα ήθελαν να αλλάξουν κομμάτια από το παρελθόν τους διαφορετικές επιλογές κτλ κτλ.....και ναι ξέρω ότι δεν μπορείς δεν γίνεται κτλ κτλ αλλά και πάλι το θέλεις desperately.

Και αμέσως μετά σκέφτεσαι ότι όχι δεν θα ήθελες να το αλλάξεις γιατί τότε δε θα ήσουν εδώ δεν θα ήξερες κτλ κτλ (και πάλι)

Τόσοι διαφορετικοί δρόμοι που θα μπορούσαν να είχαν προηγηθεί, τόσοι άνθρωποι περπατούν αυτούς τους δρόμους αλλά όχι εγώ......

Και είναι χαρούμενα (σε πρώτη εντύπωση) τα χρώματα αυτών των δρόμων, τα βαμμένα με άσπρο παραθυρόφυλλα, τα καθαρά κλινοσκεπάσματα, τα λουστραρισμένα πατώματα, τα παιδιά με τα καινούρια παπουτσάκια για μένα?

Ήταν ποτέ για μένα?

΄Ηταν ποτε για μένα ο δρόμος με τα πεντακάθαρα πεζοδρόμια, χωρίς διασταυρώσεις, με πολλά φανάρια και χωρίς sideways (δεν γλυτώνω που και που και το αγγλικό)?

Και αν ήταν για μένα τότε γιατί πάντα μα πάντα έστω και την τελευταία στιγμή εξαφανιζόμουν, πηδούσα τους φράχτες και τα πεζοδρόμια για να βρεθώ σε ένα απάτητο μονοπάτι?

Πολλές εικόνες έχω στο μυαλό μου αλλά οι άνθρωποι που είναι σε πολλές από αυτές είναι τόσο μακρυά στο παρελθόν που μοιάζουν με οράματα.

Θυμάμαι τον ήλιο πως φαινόταν μέσα από ένα ποτήρι γλυκό νέκταρ Σάμου, θυμάμαι το Μυλοπόταμο, θυμάμαι το εκκλησάκι που και Εκείνος (ο Εκείνος) το έχει ξεχάσει , θυμάμαι τον ιδρώτα να χύνεται στην πλάτη μου τις 40 μέρες πριν το 1ο dan, θυμάμαι τον πόνο στα γόνατά μου, θυμάμαι τον πόνο στην ψυχή μου τόσες και τόσες φορές, θυμάμαι τα βεγγαλικά στη Βιέννη, θυμάμαι την όαση στη Ντουζ, θυμάμαι τον ήλιο στα μάτια μου και το χέρι του παππού στο δικό μου, θυμάμαι τη μαμά μου όταν μου έδωσε τον Ιωνάθαν, θυμάμαι αστροφώτιστες νύχτες στη Ρόδο, θυμάμαι την περίοδο της μεγάλης σκοτεινιάς (αλλά ίσως και να έχω ξεχάσει ευτυχώς αρκετά από αυτήν)...

Θυμάμαι θυμάμαι και όλο αυτό το μπουρδούκλωμα των αναμνήσεων με κουράζει, ξέρω ότι είμαι εγώ αλλά θέλω καινούριες και αυτός ο μεγάλος Εχθρός (όπως λέει και ο Rodrigo Usher) με εμποδίζει από αυτές.

Πράγματα που για άλλους ή ακόμα και για μένα την ίδια στο παρελθόν είχαν τόση σημασία τώρα έχουν χάσει την αίγλη και την ίδια την αξία τους μέσα στο Εγώ μου. Η ανόητη ίσως φύση μου απαξιεί να ασχοληθεί πλέον.

Ονειρεύομαι και τα περισσότερα είναι εφιάλτες αλλά είναι και μερικά που είναι όμορφα και φωτεινά όνειρα...κολύμπησα με τα δελφίνια και πέταξα με τους χρυσαετούς.....είδα τις ακτίνες του ήλιου στο βυθό των παιδικών μου χρόνων και παραδόξως ήταν μια όμορφη στιγμή για μένα.

Εκείνο το παιδί και εγώ έχουμε χάσει πλέον την επαφή μας με όλους τους άλλους εαυτούς που έχουν υπάρξει και είμαστε μόνο εγώ και εκείνη.

Σα να βρίσκεσαι στο σιδηροδρομικό σταθμό και να περνούν τα τρένα για κάθε δυνατό προοορισμό εκτός από εκείνον που θέλεις (λες και ξέρεις ποιόν θέλεις) και εσύ κάθεσαι στο παγκάκι (του σταθμού στο Aranjuez παρακαλώ) με το Ipod και περιμένεις.

Αλλά στην πραγματικότητα είσαι στην πολυεθνική, με όλα τα projects και τα deadlines, και τα meetings και όλα όσα για σένα είναι ανούσια (εκτός από την ίδια την πληροφορία η οποία και σου δίνει κάποιο νόημα γιατί με κάποιο απόμακρο τρόπο διευκολύνεις τη ροή της και τη διαθεσιμότητά της καθιστώντας τη σημαντική ) αλλά ψάχνεις και ψάχνεις και δεν βρίσκεις ...το Avalon.

Ακούω το Rivers of Belief και ο στίχος take me back to the rivers of belief με πληγώνει όχι μόνο γιατί δεν είχα ποτέ τέτοια αλλά και γιατί ποτέ δεν πρόκειται να έχω.

Γελάω και το γέλιο φτάνει στα μάτια μου αλλά όχι συχνά και στην ψυχή μου....είμαι καλή ψεύτρα ή θέλω πολύ να πιστεψω? The choice is yours...

Vincero από τη Nessun Dorma, θα νικήσω. Never say die που θα έλεγε και ο Rick.....

Αυτοί είναι εκεί και εγώ είμαι Εδώ, σε αυτό το Εδώ το τόσο προσωπικό και το τόσο επώδυνο αλλά και τόσο αναπόφευκτο.

"To be nobody but yourself in a world which is doing its best, night and day, to turn you into everybody else means to fight the hardest battle which any human being can fight; and never stop fighting."

Δεν θα αρχίσω να μονολογώ τώρα ότι είναι δύσκολο κτλ κτλ φυσικά και είναι δύσκολο είναι ότι πιο δύσκολο αλλά και ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ για κάποιους.

Πες μου να διαλέξω μια στιγμή την καλύτερη και τη χειρότερη, δεν μπορώ αλλά οι επιλογές για την πρώτη είναι τόσο μα τόσο λιγότερες από ότι για τη δεύτερη.

Φλυαρώ. Και έχω το copyright της φράσης 'μη φλυαρείς'.

Αλλά κουράστηκα να μη μιλάω. Αλλά και οι λέξεις που έχω τη δυνατότητα να πω στο γενικότερο ακροατήριο είναι περιορισμένες...για τον καιρό και την υγεία τον άλλων, the rain in spain κτλ κτλ.....

Με ρωτάς τι έχω αλλά πως να σου απαντήσω? Πονάω για αυτό που δεν ξέρω, για αυτό που επιθυμώ με πάθος αλλά δεν το γνωρίζω , για το νόημα που με πληγώνει με την απρόσιτη φύση του....για τη μοναξιά μέσα σε τόσους ανθρώπους, για τη σκληρότητα αλλά και την απεγνωσμένη προσπάθεια της ζωής να επιβιώσει......

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα άστρα ..... γιατί χωρίς αυτά τα μάτια μου θα έβλεπαν μόνο την ημιδιάφανη γυάλα...........αλλα το δικό τους φως τη διαπερνά.....

Έχω αρκετό χρόνο για το δικό μου στίχο κ.Whitman? Θα τον βρω? Θα είμαι κι εγώ απλά μια εικόνα που έσβησε το κύμα? Ακόμα και αν είναι να γίνει έτσι θα είμαι μία πολύ πολύπλοκη και πολυδιάστατη εικόνα που το κύμα θα διστάσει για μερικά nanoseconds πριν τη σβήσει....και ίσως μερικά μόριά της να παραμείνουν στην απεραντοσύνη αυτής της 'θάλασσας' για όποιον θέλει να ακούσει ή να δει......

Virgin Islands, Eric Serra (αυτά τα κύματα) :)

Spell 'paradise' please

Lago di Como, Villa D'Este, also known as 'paradise' in my mind....

OTH Budget

I hate budget meetings! I hate them hate them hate them.

(scream out loud) I HATE THEM.

There....I said my piece......then again Simon always knew what to do in budget meetings.....I miss Simon -sigh-

Reflections on a Mote of Dust -- Carl Sagan (1934-1996)

This classic photograph of the Earth was taken on December 7, 1972. The original caption is reprinted below:

View of the Earth as seen by the Apollo 17 crew traveling toward the moon. This translunar coast photograph extends from the Mediterranean Sea area to the Antarctica south polar ice cap. This is the first time the Apollo trajectory made it possible to photograph the south polar ice cap. Note the heavy cloud cover in the Southern Hemisphere. Almost the entire coastline of Africa is clearly visible. The Arabian Peninsula can be seen at the northeastern edge of Africa. The large island off the coast of Africa is the Malagasy Republic. The Asian mainland is on the horizon toward the northeast.

'We succeeded in taking that picture [from deep space], and, if you look at it, you see a dot.That's here. That's home. That's us. On it, everyone you ever heard of, every human being who ever lived, lived out their lives. The aggregate of all our joys and sufferings, thousands of confident religions, ideologies and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilizations, every king and peasant, every young couple in love, every hopeful child, every mother and father, every inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every superstar, every supreme leader, every saint and sinner in the history of our species, lived there on a mote of dust, suspended in a sunbeam.

The earth is a very small stage in a vast cosmic arena. Think of the rivers of blood spilled by all those generals and emperors so that in glory and in triumph they could become the momentary masters of a fraction of a dot. Think of the endless cruelties visited by the inhabitants of one corner of the dot on scarcely distinguishable inhabitants of some other corner of the dot. How frequent their misunderstandings, how eager they are to kill one another, how fervent their hatreds. Our posturings, our imagined self-importance, the delusion that we have some privileged position in the universe, are challenged by this point of pale light.

Our planet is a lonely speck in the great enveloping cosmic dark. In our obscurity -- in all this vastness -- there is no hint that help will come from elsewhere to save us from ourselves. It is up to us. It's been said that astronomy is a humbling, and I might add, a character-building experience. To my mind, there is perhaps no better demonstration of the folly of human conceits than this distant image of our tiny world. To me, it underscores our responsibility to deal more kindly and compassionately with one another and to preserve and cherish that pale blue dot, the only home we've ever known'

Carl Sagan, Pale Blue Dot

The image is from Voyager 1 , 1990

Voyager 1 , launched on September 5 1977 is still traveling out there in the universe and is currently (in 2008) in the termination shock (The termination shock is the point in the heliosphere where the solar wind slows down to subsonic speed (with respect to the star) due to interactions with the local interstellar medium) of our Sun.

On it is the Golden Record, containing info about the Earth , Man, the diversity of the human cultures, sounds images, languages and even some thoughts in binary format for any human or other civilizations listening out there.

Carl Sagan did not see this picture of the Earth as seen from Mars taken from Mars Global Surveyor in 2003. But he would have loved it!


So when I look up in the night sky and see the stars, when I'm in need of comfort, I think of us here, on a pale blue dot........all of the human dreams and beauty and art and .... everything that Humanity is......4.5 billion years for Earth to become what it has become.....that's quite a journey...Carl said everything much more eloquently than I ever could.....my soul is in those words above......

So the pair of eyes that stare into mine should share the same......

Bridges of Madison County

Are 4 days enough to last a lifetime?

After my post about Mr.Darcy I thought to myself.....is this what one should really look forward to?

And no....most certainly not even though it is a great fantasy as it is.....

But Robert Kincaid is....the love story between the National Geographic and not only photographer Robert Kincaid and Francesca is. As he says....this kind of certainty that comes but once in a lifetime, this kind of bonding between adult souls that have matured and ached and lossed and have become accustomed to the idea of solitude....(the boundaries of each other's solitude - thinking of Rilke again) this kind of certainty....you are lucky if it comes once in a lifetime.

Francesca: And in that moment, everything I knew to be true about myself up until then was gone. I was acting like another woman, yet I was more myself than ever before.

Francesca: Robert, please. You don’t understand, no-one does. When a woman makes the choice to marry, to have children; in one way her life begins but in another way it stops. You build a life of details. You become a mother, a wife and you stop and stay steady so that your children can move. And when they leave they take your life of details with them. And then you’re expected move again only you don’t remember what moves you because no-one has asked in so long. Not even yourself. You never in your life think that love like this can happen to you.
Robert Kincaid: But now that you have it...
Francesca: I want to keep it forever. I want to love you the way I do now the rest of my life. Don't you understand... we'll lose it if we leave. I can't make an entire life disappear to start a new one. All I can do is try to hold onto to both. Help me. Help me not lose loving you.
Robert Kincaid: This kind of certainty comes but once in a lifetime.

Robert: The old dreams were good dreams; they didn't work out, but glad I had them.

Robert Kincaid: Things change. They always do, it's one of the things of nature. Most people are afraid of change, but if you look at it as something you can always count on, then it can be a comfort.